هدف پژوهش: این مقاله با هدف تحلیل تأثیرات فناوری های دیجیتال بر مدیریت فرهنگی و هویت فردی و جمعی در عصر تکنوپولی، بررسی چالش ها و فرصت های ناشی از این تحولات، و ارائه راهکارهایی برای همزیستی مسالمت آمیز بین فناوری و فرهنگ های سنتی انجام شده است. روش پژوهش: این پژوهش با رویکرد توصیفی-تحلیلی و با استفاده از روش های کتابخانه ای، اسنادی، و تحلیل محتوای کیفی انجام شده است. داده ها از منابع معتبر فارسی و بین المللی (مانند مقالات Springer، گزارش های یونسکو، و پایگاه های SID و Civilica) گردآوری و با تکنیک های تحلیل مضمون و کدگذاری مورد بررسی قرار گرفتند. یافته ها: فناوری های دیجیتال با ایجاد «خودهای موازی» در فضای مجازی، هویت فردی را پویا اما چندپاره کرده و بحران هایی مانند هویت چندگانه و اضطراب وجودی را تشدید می کنند. رسانه های اجتماعی با تقویت همگونی فرهنگی، هویت های بومی را تهدید کرده اند؛ هرچند دسترسی به فرهنگ های متنوع، فرصتی برای تقویت هویت جمعی فراهم می کند. الگوریتم ها و داده های کلان با شکل دهی به ادراک کاربران، «اتاق های پژواک» ایجاد کرده و آزادی انتخاب را محدود می کنند. نمونه های موفق جهانی نشان می دهند فناوری می تواند با دیجیتالی سازی میراث فرهنگی و توسعه پلتفرم های محلی، به حفظ هویت فرهنگی کمک کند. بحث و نتیجه گیری: تحولات دیجیتال ضمن ایجاد انعطاف در هویت ها، چالش هایی مانند تضعیف ارزش های سنتی، نظارت دیجیتال، و بحران هویت را به همراه دارد. راهکارهای پیشنهادی شامل تدوین سیاست های حمایتی، تلفیق فناوری با معماری بومی، آموزش آگاهانه جوامع، و تقویت رسانه های محلی است. این پژوهش بر ضرورت بازنگری در چارچوب های حقوقی و اخلاقی برای مدیریت پیچیدگی های هویت دیجیتال و حفظ تنوع فرهنگی تأکید می کند.

تکنوپولی هویت فرهنگی حفاظت از فرهنگ‌های بومی راهکارهای حفاظت از فرهنگ‌های محلی