هدف از پژوهش حاضر بررسی رابطه بین ناگویی هیجانی با سازگاری زناشویی زنان شاغل شهرداری منطقه 6 شهر تهران بود. روش پژوهش حاضر از نظر هدف جزو پژوهش‌های کاربردی و از حیث گردآوری داده‌ها، از نوع پژوهش‌های توصیفی - همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش شامل تمامی کارکنان زن معاونت مالی شهرداری شهر تهران است. لذا در خصوص انتخاب حجم نمونه بصورت خوشه ای اقدام شد و حجم نمونه به تعداد 100 نفر انتخاب شد. ابزار پژوهش، شامل پرسشنامه سازگاری زناشویی (1997)، پرسشنامه‌ی ناگویی هیجانی تورنتو (1994)، بود. برای تحلیل داده‌ها در دو بخش توصیفی و استنباطی، با استفاده از شاخص‌های توصیفی با گرایش به مرکز و پراکندگی به طبقه بندی و توصیف داده‌ها، در بخش توصیفی و تحلیل و بررسی فرضیه‌های پژوهشی با استفاده از آزمون آماری ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چند متغیره در بخش استنباطی انجام شد، نتیجه این پژوهش نشان داد که عوامل ناگویی هیجانی با سازگاری زناشویی در سطح 5 درصد رابطه معنادار دارند. ضریب مثبت ناگویی هیجانی ‌بیانگر این مطلب است که با کاهش این عامل مقدار سازگاری زناشویی افزایش می‌یابد. ضریب منفی ناگویی هیجانی‌ بیانگر این مطلب است که با افزایش این عامل مقدار سازگاری زناشویی کاهش می‌یابد.

ناگویی هیجانی سازگاری زناشویی زنان شاغل